“Zijn er dingen die je nog wil doen?” vraag ik hem. Het is twee maanden nadat hij met zijn laatste behandeling is begonnen. Gelukkig slaat deze aan en is de scan goed. Ik maak gebruik van het moment.
Hij hoeft niet na te denken: “Naar Marokko”.
Hij is rond de vijftig en je ziet niet aan hem dat hij ziek is. Hij is een man van weinig woorden of hij spreekt weinig Nederlands – ik denk beide. Zijn echtgenote voert meestal het woord met een Brabants accent. Ze hebben vier kinderen, de oudste doet bijna eindexamen.
“Nou, let’s go for it. Tickets boeken en gaan,” antwoord ik naïef. Gedetailleerd vertelt zijn vrouw dat het niet haalbaar is. Vliegen of varen, met het gezin tijdens schoolvakanties is veel te duur. Hij lijkt zich er al bij neergelegd te hebben dat het niet lukt.
“Wat willen jullie er doen?” vraag ik.
Hij : “Ik wil mijn broer zien.”
Ik kijk hem aan: “Kunnen jullie niet samen gaan en iets regelen voor de kinderen?” Maar hun oudste zit in een belangrijk schooljaar en die willen ze niet alleen laten.
“Jammer, maar het gaat niet dokter”.
Patiënten zeuren niet, en hij zeker niet. Maar ik weet niet of hij voldoende beseft dat hij niet lang meer te leven heeft. Ik wil me daarom nog niet overgeven: “Ja maar, dit is wat telt. Er zijn potjes, er is altijd wat mogelijk. Ik ga kijken wat we kunnen doen.”
Drie maanden later zie ik hem weer. Ons maatschappelijk werk heeft van alles geprobeerd, zonder resultaat helaas, maar kennelijk was het duwtje voldoende. Hij is alleen gegaan, twee maanden lang.
Hij ziet er goed uit. Energiek.
“Dat werkt goed zeg, die Marokkaanse buitenlucht, daar kan een arts niet tegen op” probeer ik.
We verstaan elkaar niet altijd, maar hij begrijpt me wel.
Oncoloog-internist Hans Westgeest schrijft een column voor LoveLife.nl, waarin hij een inkijkje geeft in zijn dagelijks leven als arts bij Amphia. Patiënten hebben toestemming gegeven voor het delen van de verhalen. Alle columns van Hans vind je hier.
