Ik heb vanwege de vakantie spreekuur aan de andere kant van de polikliniek: ik zit in een kamer van de hematologie. De doktersassistenten grinniken als ik aan kom lopen. Als ik aan mijn bureau ga zitten snap ik waarom: er hangt een papier met de filmposter van Madagascar met mijn hoofd erin gefotoshopt: “Welcome to the fun side!”
Dan komt een markante en welbespraakte man mijn spreekkamer binnen. Hij heeft problemen die, zoals hij zelf zegt, fanatiek concurreren om de belangrijkste te zijn: zijn hart wil niet meer en hij heeft uitgezaaide prostaatkanker.
“Hoe was je vakantie in Kroatië?” Ik probeer het kort te houden. Maar dat gaat zomaar niet. “Wij komen nog uit de tijd dat het Joegoslavië heette”. Samen met zijn vrouw halen ze herinneringen op en het valt ze op dat “de jeugd” tegenwoordig massaal naar Joegoslavië trekt.
Vloeiend brengt hij het gesprek naar het heden. “Wij waren ook op vakantie en dat ging niet zo goed.” Ik kijk hem bezorgd aan. Hij was onwel geworden bij het beklimmen van een duin. De cardioloog had wel gezegd dat hij rustig aan moest doen en hitte moest vermijden, maar dat het bij dat duintje al uit de hand zou lopen…
In de corona-periode was zijn jazz-combo al opgehouden met optreden en golfen op een warme dag is er nu ook niet meer bij. Hij stond altijd in het middelpunt van de belangstelling en als er iets te organiseren viel deed híj het. Dat gaat niet meer zo makkelijk.
Vandaag valt me de berusting in zijn situatie op. En hij kijkt met een positieve blik vooruit. Ik suggereer dat hij wellicht baat heeft bij fysiotherapie om wat meer op zijn nieuwe niveau te trainen. Dat gaat hij doen. De kanker gedraagt zich gelukkig rustig. Ik vraag me in stilte af of hij tevreden is met mijn advies.
Als we naar buiten lopen krijg ik het antwoord. Gelijk met hem stapt een echtpaar uit de spreekkamer naast me. Het blijken bekenden van elkaar. Een kort gesprek volgt en dan besluit hij met zijn diepe stem:
“Je moet de volgende keer maar eens naar Westgeest gaan”. Ik weet weliswaar weinig van hematologie, maar kijk mijn collega aan met een superieure blik van “Zie je wel!”. De hele gang begint te lachen.
Het bevalt me wel, dit dagje aan de fun side.
Oncoloog-internist Hans Westgeest schrijft een column voor LoveLife.nl, waarin hij een inkijkje geeft in zijn dagelijks leven als arts bij Amphia. Patiënten hebben toestemming gegeven voor het delen van de verhalen. Alle columns van Hans vind je hier.
