Daar waren ze: de zussen van in de tachtig, ik kende hen al een tijdje. Ze zetten graag de ontvangstruimte (vroeger noemden we dat de wachtkamer) op stelten. Gesoigneerd als altijd en in voortdurende dialoog met elkaar betrekken ze alle mensen er omheen. De ene zus met uitgezaaide kanker, de andere niet van haar zijde te slaan.
Toen ik hen binnen riep, was het niet te missen. Mijn patiënte droeg glitterschoenen! Ik zag juist mijn collega hematoloog haar spreekkamer uit komen en wenkte haar terwijl ik de zussen aansprak: “Kijkt u eens, dit is mijn collega en die is ook gék op glitterschoenen.” “Oh maar ik zie het, zij heeft ze zelf ook!”.
Wie zelf als patiënt of naaste het ziekenhuis kent, weet hoe het voelt: het gebouw, de zorgverleners in hun uniformen, de protocollen. Het is dikwijls even zoeken naar de menselijke maat. In onzekerheid of angst is dat extra moeilijk.
In de vele gesprekken die ik voer zijn er openingen om de spanning te breken. Ik ben er alert op en het kan van alles zijn: een hint naar iemands hobby, een Amsterdams accent in Brabant, het logo op iemands kleding. Heeft u kinderen of kleinkinderen? Waar gaat u heen op vakantie? Een patiënt met een kamer vol modelhijskranen en een ander met een huis vol tropische planten.
Ik vind het belangrijk om de spanning te breken en heb een trucje ontdekt. De laatste jaren draag ik op mijn werk steeds uitbundigere schoenen of sokken. In een omgeving van “flex”-spreekkamers (dus geen persoonlijke voorwerpen), neutrale kleding met witte jas (men verwacht een zekere uitstraling van een dokter) en een verbod op sieraden of horloges (vanwege hygiëne) is dit dé manier: “Dokter, wat heeft u leuke schoenen!”. Met name bij de categorie vrouwen die qua leeftijd mijn moeder hadden kunnen zijn is het meestal prijs.
Pas kwam er een man langs van wie ik het niet meteen zou verwachten, zo’n twintig jaar ouder dan ik. Hij kwam gespannen binnen, maar wel op slangenleren schoenen, felgeel en dieprood gevlamd. Daar kon ik zelfs nog van leren. Juist die ochtend werd ik door collega Glitterschoen fijntjes gewezen op het niet “matchen” van mijn riem en schoenen. Ik complimenteerde de man met zijn geweldige smaak en liet mijn eigen blauwe glimmende exemplaren zien. Toen ik hem onderzocht viel mijn oog op de uitsmijter: hij had wel een bijpassende riem. Wow, goed bezig. We gaven elkaar een boks aan het einde van het consult. Er liep een andere man naar buiten dan naar binnen.
Ik kan het iedereen in de zorg aanraden. Koop een paar extravagante schoenen en een paar vrolijke sokken. Spanning gebroken, maar… zorg wel voor een bijpassende riem. (* de titel is natuurlijk vrij naar het bekende lied van Nancy Sinatra)
Oncoloog-internist Hans Westgeest schrijft een column voor LoveLife.nl, waarin hij een inkijkje geeft in zijn dagelijks leven als arts bij Amphia. Patiënten hebben toestemming gegeven voor het delen van de verhalen. Alle columns van Hans vind je hier.
